Miód spadziowy jako jedyny ze wszystkich polskich miodów nie powstaje z nektaru kwiatów. Spadź, nazywana często rosą miodową, pojawia się w okresie żerowania mszyc i czerwców.  Zjawiają się one na drzewach nieregularnie, w okresie od wiosny do jesieni, dlatego pszczelarzowi trudno jest zaplanować zbiór tego gatunku miodu. Spadź występuje zarówno na drzewach iglastych (głównie jodła, świerk, modrzew) jak i liściastych (najczęściej lipa, wierzba, klon, dąb). Kluczowe jest obserwowanie pogody, ponieważ to od niej zależy wystąpienie spadzi. Buszujące na drzewach mszyce karmią się sokami rośliny. Pobierają z nich białko i inne cenne dla życia substancje, natomiast cukry, których nie potrzebują, wydalają w postaci słodkich  kropelek nazywanych spadzią, które chętnie zbierane są przez pszczoły.

 Miód spadziowy ze spadzi powstałej na drzewach iglastych, ma barwę ciemną, brązową z odcieniem zielonkawym lub szarym, w niektórych latach przybiera kolor czarny. W stanie płynnym jest prawie czarny, po skrystalizowaniu jaśnieje. Ma dość łagodny i lekko żywiczny smak. 

Spadź polecana jest przy dolegliwościach górnych dróg oddechowych, zaparciach oraz w okresie rekonwalescencji. Miód spadziowy znany jest z działania antyseptycznego, przeciwzapalnego oraz wykrztuśnego. Ma działanie odtruwające, dlatego poleca się go osobom pracującym w warunkach szkodliwych np. przy produkcji toksycznych substancji oraz osobom po kuracjach silnymi lekami. Bogaty w żelazo, ma najwięcej  spośród  innych miodów naturalnych antybiotyków.